MEI: Spreken met woorden

Ha de mannen!

Het is mij het maandje wel geweest! Ik ben er weer met rasse schreden op vooruit gegaan; niet te doen zeg ik dan!

Eerst en vooral mijn "klappen". Niet die die ik uitdeel aan andere stoute kinders, maar mijn verbale uitlaatklep. Ik probeer nu constant alles te benoemen wat er rond mij gebeurt en niet meer met 1 of 2 woordjes maar met hele zinnen. Akkoord, daarin zijn vaak maximum 3 woorden herkenbaar, maar toch: "klein begonnen is ver gezwommen!" zeg ik dan.

Wat ik verder nog bijgeleerd heb, is dat ik nu deuren kan opendoen! Aan de oudjes hun mopperend gegrom te horen iedere keer ik dat doe, is dat blijkbaar niet voor iedereen zo'n positieve evolutie maar ja: "in het land der kinderen, ben ik de koning!" zeg ik dan.

Nog een ongelofelijke verwezenlijking: ik kan nu uit een glas drinken zonder te morsen. Allez, "zonder" is relatief en dat blijkt nogal eens maar: "wie zonder beverigheid is, werpe het eerste glas" zeg ik dan!

En hier ziede mij in al mijn charmante glorie in mijn natuurlijke biotoop hé: het water! Man, man, was ik blij toen het eerste zonnetje er was en de oudjes het badje konden opblazen! 't Is wel niet meer zo'n fancy als dat van vorig jaar; dat was direct kapot. :-( Maar 't is gelijk zeg zeggen: "wie het kleine niet eert, is de laatste die zijn kar keert!"

Wat ze hier verder geïntroduceerd hebben, is: De Hoek. Als ik een paar keer stout geweest ben en de oudjes hebben mij al eens verwittigd, toveren ze vanuit hun zakken ineens een uitklapbare hoek tevoorschijn en daar moet ik dan in gaan staan. Eerst vind ik dat nog grappig maar na een halve minuut ofzo, is de lol er wel af. :-( Maar hoe gaat dat spreekwoord ook al weer? "Wie zijn gat brandt, moet in de hoek zitten!" geloof ik.

Oh ja: en het eerste deel van de maand heb ik erg slecht geslapen! Het begon met wat nachtmerries; die had ik vroeger ook maar toen viel ik na een minuutje huilen terug in slaap. Nu bleef ik maar roepen op de oudjes want ik was su-per-bang! Gelukkig kwamen ze dan, maar zelfs dan duurde het vaak erg lang voor ik gekalmeerd was. Ik had blijkbaar ook ne schrik gepakt van mijn kamertje want op den duur wou ik zelfs helemaal niet meer gaan slapen. :-/ Eén keer was ik zelfs zo hysterisch in mijn bedje dat ik eruit ben geklommen! :-o De oudjes zaten ferm met hun handen in het haar dus heb ik maar besloten van terug goed door te slapen. "Wie niet slaperig is, moet slim zijn!" zeggen ze hé.

Tot slot nog een oproep voor potjestrainingstips! Ik heb namelijk weer even alle interesse verloren.

Tot volgende maand! Dan ben ik 2 en pas ik perfect in HET spreekwoord der spreekwoorden: IK BEN 2 EN IK ZEG NEE! 8-)

Liefs,
E-lise.