MAART: On the move!

Mannekes, mannekes, mannekes!

Eerst en vooral sorry dat ik hier maar zo laat mijne kop kom laten zien hé! Mijn diepste excuses voor de trouwe fans! MAAR: ik heb een geldige reden! Een hele straffe, belangrijke reden zelfs:

WIJ GAAN VERHUIZEN!!

Yep: sinds mijn laatste blogje hebben mama en papa niet alleen een huis gevonden èn gekocht, nee: ze hebben ons huis ook al direct verkocht! Ik had gezegd dat het straf was hé? Als het wat meezit wonen we in september, oktober in een groter huisje met een grotere tuin in een leuke wijk met veel kindjes, veel dichter bij Lokeren! Wiiiiiiieee, ik kijk er al naar uit! En er staat daar een schommel voor mij, en er zijn kippetjes, en een gezellige houtstoof, en een leuke veranda om in te spelen, enz.. Ik zie het volledig zitten!

Nu snappen jullie wel waarom ik het veel te druk had om hier te komen schrijven hé? Ik heb natuurlijk mee moeten helpen aan de site over ons huisje, het verspreiden van de flyers, mensen hier rondleiden in huis, enz.. Alles is ervoor moeten wijken! Er zijn zelfs al een maand lang geen foto's meer genomen van mij! Een maand! Ik vind het stof voor een telefoontje naar Het Kindersyndicaat.

Op die maand tijd ben ik weer gigantisch veel veranderd hoor! Zo kon ik al goed zingen maar ik heb dat nu in snel tempo ge-bijna-perfectioneerd. "Klein klein kleutertje" bvb kan ik bijna helemaal meezingen. Het blijft een van mijn favoriete bezigheden en het kan me ten alle tijden weer opbeuren.

Want dat is soms wel wat nodig, dat opbeuren. De peuterkuren steken hier de laatste tijd namelijk af en toe de kop op: krijsen, me op de grond gooien, enz.. Alles goed om aandacht te krijgen en mijn willetje te proberen doorduwen. Met momenten is alles ook "nee". Vraagt mama bvb: "Moet Elise een banaan hebben?" dan klinkt het vastberaden en soms wat theatraal: "Neeeeeee, nee banaan!" Alle andere fruitsoorten die ze daarna opsommen krijgen ook een bikkelhard "nee" te horen. Nu hebben de oudjes blijkbaar wel onderling besloten niet meer zoveel te vragen. Ze zetten me gewoon in de stoel en geven me een door hun gekozen stuk fruit. Dat is een zet die ik niet had
zien aankomen en ik moet nog even nadenken over hoe ik dat kan omzeilen.

Ook nieuw is de omschakeling naar een grotemensenontbijt. Tot nu toe dronk ik 's morgens immers nog altijd gezellig een flesje melk bij mama op schoot. Maar nu had de kinderarts gezegd dat ik daar na de winter best ver mee kon stoppen. En zo gezegd, zo gedaan: ik eet nu een paar sneetjes brood of een kom yoghourt met wat corn flakes in. Maar 's avonds heb ik nog steeds een flesjesmoment hoor! Veel te gezellig en het hoort voorlopig nog bij het slaapritueel dus..

Het Potje dan! De oudjes hadden de zindelijkheidstraining even laten rusten omdat ik alleen maar afkeriger werd van dat stil moeten zitten en dat heeft zijn vruchten afgeworpen! Ik ga er nu vanzelf op gaan zitten en blijf daar dan zelfs voor een tijdje. Aan mijnen uitleg zal het ook niet liggen: "Potje! Pipi! Kaka!" Nu nog de daad bij het woord voegen en we zijn er mee weg.

Waar ik ook eindelijk maar aan toegegeven heb, is het zeggen van mijn eigen naam. Al màànden en màànden zaten de oudjes met de meest onnozele gezichten te zeggen: "Dit is mama, dit is papa en dit is........?" WOEHA! Alsof ik met zo'n gegarandeerd entertainment ga doen wat ze zo smekend vragen! Maar bon, ik ben voor de rest zo'n spaakwaterval dat ik de schijn niet meer langer kon ophouden en dus geef ik ze sinds een paar dagen een allerschattigst "Elies". Smeltende smoelen verzekerd en die zijn ook flink de moeite. :-)

Allez, dat was het zowat voor deze keer.

Liefs,
E-lise.