10/10: Alweer een sprong voorbij

Jooooooow blog-volgertjes!

Mijn oudjes hebben eindelijk het raadsel ontcijferd ivm waarom ik de laatste 3 weken zo lastig was en zo weinig wou slapen enzo. Ik maakte gewoon een sprongetje!! Je zou denken dat ze daar na bijna anderhalf jaar wel sneller achter komen hé, maar nee! Ik heb volgens hen altijd maar tandjes of krampen of wat dan ook terwijl het gewoon zo'n verdomde sprong is! Voordeel van zo'n sprong is dat het tijdelijk is en sinds anderhalve week nu ongeveer ben ik weer het allerbraafste, liefste, vrolijkste, goedslapende kindje dat er is! :-)

Door die sprong heb ik ook weer een hele hoop bijgeleerd: kusjes geven (handkusjes of met mijn mond), ik eet ineens supergoed mijn groentjes op, ik kan achteruit stappen, mijn loopauto parkeren als de beste (of toch alleszins beter dan mama, wat misschien niet moeilijk is ;-) ) en ik probeer nòg veel snel en beter geluidjes en gebaren te imiteren. Ik kan mezelf ook weer veel beter bezighouden en dat vinden de oudjes ook wel fijn. :-)

Maar al dat gestoef hier neemt wel niet weg dat ik steeds meer op weg ben een echte peuter te worden hoor! Ik probeer steeds vaker tot waar ik kan gaan en als iets me niet zint, zet ik het ook steeds vaker en luider op een brullen. Hierbij moet ik er voor de peuters-to-be die hier komen lezen, er even bijzeggen dat het vooral zaak is van verschillende toonhoogtes en volumes te proberen. Let er ook vooral op dat je de dingen uitbuit als je op stap bent! Zeker als je een verlegen mama hebt als ik, is de buitenwereld de ideale gelegenheid om je willetje door te drijven! Niets zo
doeltreffend als een bende starende Delhaize-gangers om een stuk brood of speelgoed toegestopt te krijgen. 8-)

Ik stap ook steeds sneller en sneller, dus het wordt voor de oudjes ook steeds hectischer om mij overal te volgen en bij te houden. Haha, hilarisch is het soms. Voor mij dan toch. 8-)

Het is mij de laatste tijd eigenlijk allemaal ferm gelijk wat ik mag doen, als ik het maar zelfstandig mag doen. Je moet mij tijdens het stappen of lopen geen handje geven of aanduiden in welke richting ik dat moet doen, want dan word ik nijdig. Loopauto's, de schoot, een of andere stoel, op de arm,.. Ik vind het allemaal te claustrofobisch. Daarbij: ik kàn nu lopen, nu moet je mij niet gaan vasthouden hé! Eten probeer ik ook steeds meer en meer zelf; de tijd dat ik graag gevoederd werd, is voorbij hoor! Idem met tandenpoetsen zoals je op de foto hierboven kan zien: ik doe dat veel liever zelf wur!

Allez, tot binnen 2 weekjes alweer!

Liefs,
E-lise.