07/03: Met een grote zwaai..

Hallo iedereen!

Ik heb iets leuks geleerd de voorbije week! Zwaaien! Als je nu "dada" zegt tegen mij of je zwaait, dan zwaai ik lekker terug! Dat maakt mij nòg schattiger; bijna niet te geloven hé? :-)

Zeg, en hebde mijnen nieuwe flashy auto gezien? Da's nogal nekeer iets ze! Ik kan hem nog niet zelf besturen omdat ik zo nog niet met mijn beentjes over de vloer kan slepen, maar er is een heel "dashbord" waar ik vanalles mee kan doen. Plus: er zit een stuurstang aan voor de oudjes dus die kunnen mij dan rondvroemen hé. :-)

Verder is het wat raar deze week: ik heb momenten dat ik me erg goed kan bezighouden (zelfs zo dat mijn oudjes nadat ik een uur in mijn box zit te spelen eens komen checken ;-) ) en dan ineens ben ik echt sùperlastig. Het lijkt niet alsof ik pijn heb; ik ben gewoon lastig en precies wat angstig ook. Ik val ineens niet meer graag in slaap (maar ook daar weer zijn dat niet alle dutjes; bij sommige gaat het nog perfect), kan niet verdragen dat mama te ver weg gaat of te lang wegblijft, enz.. Ik kan dan echt hysterisch doen. Raar hé? De oudjes denken dat het verlatingsangst is; 9 maanden is daar typisch de leeftijd voor natuurlijk, dus dat zou wel eens goed kunnen. En dus krijg ik vaak een T-shirt die naar mama ruikt toegestopt en word ik wat gemasseerd als ik te onrustig ben enzo en dat helpt wel!

Hmm.. Wat kan ik nog vertellen? Oh, ja: spiegels kijken is nu ook een van mijn favoriete hobby's geworden! En maar lachen naar dat kindje in de spiegel. Of heel serieus kijken. ;-) Of het kindje àchter de spiegel gaan zoeken. ;-)

Verder ben ik bijna constant bezig mijn kruip- en optrekpogingen te verfijnen, maar da's hard werken ze jong, amai! Dat gaat niet op 1 2 3 gaan; dat heb ik al lang in 't snuitje! Kruipen gaat nog, maar ik kan het enkel maar achteruit! En daar word ik niet blijer van. :-)

En last but not least: vandaag is alweer een "vermaanddag" hé: ik word vandaag precies 9 maanden! Ik ben nu dus precies even lang uit de buik dan dat ik in de buik gezeten heb, en dat maakt mama wel een beetje melancholisch. ;-) Gelukkig ben ik zo'n cutie pie dat ze niet lang treurt. :-)

Tot volgende week iedereen!

Zwaaizwaai,
E-lise.