24/01: Mond vol tanden, deel 2
Hallo iedereen,
Nu ben ik van mijn verkoudheid verlost, nu staan er bovenaan 4 (4!) tandjes op het punt om door te breken! Nu zorgt dàt natuurlijk weer voor het nodige ongemak en pijn af en toe. Volgende de kinderarts duurt het nu echt niet lang meer. Nu wordt het zo stilaan dus ècht een mond vol tanden!
Ondertussen gaat de ik-ben-geen-klein-babietje-meer-fase verder: de maxi-cosi heeft plaats moeten maken voor een heuse autostoel-voor-bijna-grote-kindjes. En ja hoor: alwéér meligheid bij mama & papa. Amaaaaaaai, die gaan nog afzien als ze dit al erg vinden! De mooie autostoel is te bewonderen in het foto-onderdeel.
Evenals het tweede deel van mijn opgroeisaga deze week: het zitje van de winkelkarretjes! Geen maxi-cosi meer en dus ook niets meer om mij mee in de kar te zetten. We hebben dus geluk dat ik al kan zitten en dus in dat zitje van het winkelkarretje kan! Vind ik natuurlijk superleuk want dan kan ik (say it with me:) rondkijken! Precies ja. Gevolg is wel: nog méér aandacht van "ooeee"-end en "aaaaaah"-end volk dat in mijn wangetje komt knijpen en over mijn bolletje aaien. Ik vind het allemaal geweldig en geniet mete volle teugen. Tot zolang ze maar niet te wild of onverwachts over me komen gebogen staan.
Zo stilaan begin ik ook te begrijpen dat je dingen kan nadoen! Als papa nu dus ritmisch op tafel slaat, doe ik dat ook en als mama haar mond wagenwijd opendoet (en man, heeft diè een grote mond! :-o ;-) ) om te tonen hoe ik een schepje pap moet eten, doe ik haar ook na! Leuk hoor, want ik krijg dan erg enthousiaste "jàààààà"'s over me heen. :-)
Oh, ja: nog een leuk weetje: ik strek nu helemaal mijn armpjes omhoog als ik weet dat je me gaat pakken! Zo schattig!
Verder wel erg geschrokken vorige week, want mijne pépé lag in de kliniek. Hij had ademnood gekregen 's nachts en hij is dan met de ambulance naar het ziekenhuis gemoeten. Blijkt dat hij een lekkende hartklep heeft waardoor hij soms hartritmestoornissen krijgt en dus ademnood. Met medicatie is het allemaal goed te verhelpen maar we zijn toch allemaal geschrokken hier. Dus goed oppassen hé pépé!
Tot volgende week!
Liefs,
E-lise.
Nu ben ik van mijn verkoudheid verlost, nu staan er bovenaan 4 (4!) tandjes op het punt om door te breken! Nu zorgt dàt natuurlijk weer voor het nodige ongemak en pijn af en toe. Volgende de kinderarts duurt het nu echt niet lang meer. Nu wordt het zo stilaan dus ècht een mond vol tanden!
Ondertussen gaat de ik-ben-geen-klein-babietje-meer-fase verder: de maxi-cosi heeft plaats moeten maken voor een heuse autostoel-voor-bijna-grote-kindjes. En ja hoor: alwéér meligheid bij mama & papa. Amaaaaaaai, die gaan nog afzien als ze dit al erg vinden! De mooie autostoel is te bewonderen in het foto-onderdeel.
Evenals het tweede deel van mijn opgroeisaga deze week: het zitje van de winkelkarretjes! Geen maxi-cosi meer en dus ook niets meer om mij mee in de kar te zetten. We hebben dus geluk dat ik al kan zitten en dus in dat zitje van het winkelkarretje kan! Vind ik natuurlijk superleuk want dan kan ik (say it with me:) rondkijken! Precies ja. Gevolg is wel: nog méér aandacht van "ooeee"-end en "aaaaaah"-end volk dat in mijn wangetje komt knijpen en over mijn bolletje aaien. Ik vind het allemaal geweldig en geniet mete volle teugen. Tot zolang ze maar niet te wild of onverwachts over me komen gebogen staan.
Zo stilaan begin ik ook te begrijpen dat je dingen kan nadoen! Als papa nu dus ritmisch op tafel slaat, doe ik dat ook en als mama haar mond wagenwijd opendoet (en man, heeft diè een grote mond! :-o ;-) ) om te tonen hoe ik een schepje pap moet eten, doe ik haar ook na! Leuk hoor, want ik krijg dan erg enthousiaste "jàààààà"'s over me heen. :-)
Oh, ja: nog een leuk weetje: ik strek nu helemaal mijn armpjes omhoog als ik weet dat je me gaat pakken! Zo schattig!
Verder wel erg geschrokken vorige week, want mijne pépé lag in de kliniek. Hij had ademnood gekregen 's nachts en hij is dan met de ambulance naar het ziekenhuis gemoeten. Blijkt dat hij een lekkende hartklep heeft waardoor hij soms hartritmestoornissen krijgt en dus ademnood. Met medicatie is het allemaal goed te verhelpen maar we zijn toch allemaal geschrokken hier. Dus goed oppassen hé pépé!
Tot volgende week!
Liefs,
E-lise.
posted by Veerle Nijs at 1:06 p.m.
1 Comments:
Moet ik dat eens uitleggen van die armpjes in de lucht? Dat is omdat jij al zo slim bent dat je beseft dat het optillen makkelijker gaat als je je armpjes in de lucht doet en binnenkort ga je zo slim worden dat je je armpjes ook gaat opsteken als je zelf zin hebt om opgetild te worden zonder dat je mama of papa aanstalten maakt!
Een reactie posten
<< Home