vrijdag, januari 08, 2010

JANUARI/FEBRUARI: Laat me nu toch niet alleen

Hallootje cadeautje!!

En oewest met iedereen in 't nieuwe jaar? Ikzelve heb een serieuze ommekeer gemaakt. In het vorige blogje schreef ik al dat ik wat slechter sliep en wat stouter was enzo hé? Wel, dat was eigenlijk een vrij ferme vorm van verlatingsangst. Ineens ging inslapen gepaard met krijsen en tieren of juist een heel verdrietig huilen ("Ik wil niet alleen zijn", "Blijven jullie bij mij alsjeblieft", enz..). 's Nachts had ik ook vaak nachtmerries waarna ik bijna ontroostbaar was.
Eerst dachten de oudjes dat het enkel angst was (want ik had het ook vaak over schrik voor spoken, spinnen, wolven, wolken, enz..), maar het bleek toch dieper te zitten dan dat, want ook het afzetten aan de schoolpoort verliep met veel gehuil en geroep. Ik veranderde op een paar dagen van een meisje dat van 's morgens al vrolijk liep te zingen dat ze zin had om naar school te gaan, vrolijk zwaaide aan de poort om vervolgens alleen (!) naar de speelplaats te wandelen in een meisje dat 's morgens al zeurde dat ze schrik had om naar school te gaan, de oudjes meesleurde tot op de speelplaats en zelfs daar dan nog huilde en vaak schoppend en roepend aan het handje van de juf moest achterlaten worden. Zelfs achterblijven bij de grootouders (anders een groot feest) verliep al eens met een trillend lipje. Maar het duidelijkst was toch wel het constante vragen naar of de oudjes er wel altijd zouden zijn, altijd voor mij zouden zorgen en me altijd graag zouden zien. De dood van Stinky'tje kwam ineens ook vaak naar boven.

De oudjes hebben zich suf gepiekerd over wat de oorzaken zouden kunnen zijn en uiteindelijk hebben ze na overrijp beraad besloten dat het denkelijk een combinatie is van 2 dingen:

- enerzijds de werken op school die zijn begonnen. Naast onze huidige school, zijn ze namelijk een nieuwe aan het bouwen. Ons klasje kijkt daar vlak op uit, dus ik zie hele dagen die imponerende, lawaaiierige graafmachines, kranen en vrachtwagens. Naast het lawaai daarvan, ben ik ook erg bezig met de gevolgen van de nieuwe school: zullen mijn vriendjes wel meegaan? En de juf? Bovendien moet ik nu langs een andere kant de speelplaats op gebracht worden; ik moet nu ipv langs een klein weggetje, helemaal over de speelplaats van de lagere school. Al die grote kindjes roepen en maken mij wat bang.

- anderzijds was er in december het moment waarop de oudjes vonden dat ik nu wel een beetje te groot was geworden voor die eeuwige sabbeldoekjes waar ik altijd mee duimde. En dus bleven de doekjes van de ene dag op de andere op de slaapkamer; enkel nog voor 's nachts. Ik leek daar aanvankelijk geen problemen mee te hebben, maar die verlatingsangst was dus wel degelijk een uiting van het verlies om mijn houvast..

Na een maand of 2 vonden de oudjes het welletjes en hebben ze een actieplan opgezet. We zijn naar de homeopaat geweest, ik heb een stickerkaart gekregen (na 6 keer flink zijn en dus 6 stickertjes kreeg ik een klein cadeautje), de juf ingeschakeld om wat mee te helpen en de slaap- en afzetrituelen werden nòg vaster dan anders. Ik kreeg ook een heleboel tips voor als ik schrik had (en nu zit ik dus bvb 's avonds in mijn bedje triomfantelijk naar de wind te roepen "Boooeee wind!! Hahah, jij kan toch niet binnen!" :-), enz..

En het heeft geholpen! :-) Ik ben nog niet 200% het meisje dat er geen problemen mee heeft om van mama en papa weg te zijn, maar ik ben toch al èrg op de goeie weg! Duimen dat ik een flinke, stoere meid blijf hé?

Alsof al die verandering nog niet genoeg was, kwam de juf die normaal gezien het 1ste kleuterklasje doet, terug uit bevallingsverlof. En dus moest ik afscheid nemen van mijn lieve juf Sara. De oudjes dachten dat dat ferme bonken zou geven, zeker nu, maar ik heb mij heel snel gehecht aan juf Melissa, die ook een hele lieve is!

Met al die juffen, ben ik er zelf ook één geworden. Ik doe namelijk niets liever dan de oudjes, de beesten thuis en mijn poppen hele dagen te zitten zeggen wat ze allemaal moeten doen, wat ze fout doen en gelukkig ook wat ze af en toe goed doen. Ik zet dus al regelmatig eens iemand in de hoek (de oudjes werken daar jammer genoeg wel niet aan mee) of ik geef een standje ("Dat dansje was niet helemaal juist papa!") of zeg bvb: "Heel flink dat je je bordje hebt leeggegeten mama!" :-)

In dezelfde trant heb ik ook het zuchten ontdekt. Véééééééééél zuchten. En je armen naast je lichaam laten vallen, in een poging de hopeloosheid van de hele toestand uit te beelden. Volgens de oudjes zijn de Oscars nu niet meer veraf. :-)

En wat was dat met die sneeuw zeg?!! Ik hoor ekik iedereen altijd maar zagen dat winters vroeger veel strenger waren, maar de meters sneeuw waar we ons nu al door hebben moeten waden: amaiekes! :-) Maar nu mag de lente toch wel ver beginnen vind ik, want ik mis mijn tuin!

Met deze wijze woorden ga ik jullie laten! Tot in de lente!

Liefs,
E-lise.

PS: In de 2 maanden waar dit blogje over gaat, is er geen enkele foto van mij genomen! Geen enkele! 2 maanden! Een unicum in mijn bestaan. ;-) Wel een beetje zielig dat hier bij dit blogje nu geen fotootje staat.. *zucht en laat de armen naast het lichaam vallen in een poging de hopeloosheid van de hele toestand uit te beelden*